Datasets:

ProgComp

/

NeuripsHS

like 0

০০০০০০০

চিকিমৰ চৈধ্যদিনীয়া অফ ডিউটি সামৰি অনুৰাগ কৰ্মস্থলীলৈ যাব ওলাল৷অনুৰাগৰ সান্নিধ্যৰে মন-প্ৰাণ ভৰি থকা অৰুন্ধতীৰ মনটো জঁই পৰি যোৱা ফুল পাহিৰ দৰে হৈ পৰিল৷এটি বিষাদভৰা মনলৈ টোকেন্দ্ৰৰ ভেনখনতে অনুৰাগক অসম অভিমুখী ট্ৰেইনত উঠাই দিবৰ বাবে অৰুন্ধতীও ওলাল৷বহু দেৰি অৰুন্ধতী অনুৰাগৰ বুকুৰ মাজত সোমাই থাকিল, টোকেন্দ্ৰই বজোৱা কলিং বেলৰ শব্দতহে তাই অনুৰাগৰ বুকুৰ পৰা ওলাই আহিল৷ ড্ৰাইভাৰ টোকেন্দ্ৰই অনুৰাগৰ বেগটো লৈ চিৰিৰে তললৈ নামি গ’ল আৰু অনুৰাগ-অৰুন্ধতীও তাৰ পিছে পিছে তললৈ নামি গ’ল৷

দুঘন্টামানৰ পিছতে অনুৰাগহঁত নিউ-জলফাইগুৰি ট্ৰেইন ষ্টেচন পালেগৈ৷ষ্টেচনৰ ভিতৰতে থকা ৰেষ্টুৰেন্টএখনত তিনিও কফি খালে৷ট্ৰেইন এৰিবৰ হ’লত অনুৰাগে অৰুন্ধতীক জোৰকৈ চুমা এটা দি ডবাত উঠিল৷এজন পুলিচে সিহঁতৰ ফাললৈ চাই মিচিক-মাচাক কৈ হাঁহি থকা অৰুন্ধতীৰ চকুত পৰিল৷ট্ৰেইনখনে গতি ল’লে,ট্ৰেইনখনৰ স’তে অনুৰাগো অৰুন্ধতীৰ পৰা শাৰীৰিকভাৱে দূৰলৈ গৈ থাকিল কিন্তু অনুৰাগৰ মৰম-সুবাস অৰুন্ধতীৰ বাহিৰে-ভিতৰে বৈ থাকিল৷চলমান ট্ৰেইনখনলৈ চাই তাই ভাবিলে – জনমে জনমে তাই মাথোঁ অনুৰাগৰ, অনুৰাগৰ আৰু অনুৰাগৰ৷

এটি ভাগৰুৱা অৱস দেহাৰে অৰুন্ধতী নিজৰ কোৱাৰ্টাৰ পালেহি৷কিবা এক শূন্যতাই চুই গ’ল তাইক৷কাপোৰ-কানি সলাই ফ্ৰেছ হৈ ল’লে তাই৷পাৰ্ট টাইম কাম কৰা ছোৱালী পুষ্পা আহিল৷ পুষ্পাক চাহ বনাবলৈ কৈ তাই বিচনাত পৰি প্ৰাপ্তিৰ ডায়েৰিখন লৈ এনেয়ে চকু ফুৰালে৷

হঠাতে কলিং বেলটো বাজি উঠিল৷পুষ্পাই দুৱাৰ খুলি দিলে৷অৰুন্ধতীৰ কলিগ অমৃতা সোমাই আহিল৷প্ৰাপ্তিয়ে ডায়েৰিখন টেবুলত থৈ শোৱা কোঠাৰ পৰা ড্ৰয়িং ৰূম পালেহি৷

:কি কৰি আছিলা ?—অমৃতাই সুধিলে অৰুন্ধতীক

:এনেয়ে বিচনাত পৰি আছিলো, আজি অনুৰাগ গ’লগৈ নহয়৷—অৰুন্ধতীয়ে ক’লে৷

:আচ্ছা,সেইকাৰণে মন বেয়া নহয়?—অমৃতাই হাঁহি সুধিলে

অমৃতাৰ কথাত অৰুন্ধতীয়ে মাথোঁ হাঁহিলে৷

:আজি গধূলি মোৰ ঘৰত চাহৰ পাৰ্টি দিছোঁ, আহিবা –অমৃতাই ক’লে

:কিয়, কিবা স্পেচিয়েল আছে নেকি?

:নাই, নাই এনেয়ে, আমি গোটেই কেইগৰাকী লেডিজ বহুদিন লগ হোৱা নাই যে, সেইকাৰণে গেট-টুগেদাৰ ৰাখিছোঁ

:ঠিক আছে, যাম বাৰু – অৰুন্ধতীয়ে নিমন্ত্ৰণটো পাই ভালেই পালে, অন্তত: অনুৰাগৰ অনুপস্থিতিয়ে মনলৈ অনা বিষাদখিনি অকনমান পাতলাই ৰাখিব পাৰিব৷

পুষ্পাই দুয়োলৈকে চাহ আনি চেন্টাৰ টেবুলত থ’লেহি৷চাহ খাই দুই এটা কথা পাতি অমৃতা গ’লগৈ৷পুষ্পাও সেইদিনাৰ কাম সামৰি বিদায় ল’লে৷

অৰুন্ধতীয়ে প্ৰাপ্তিৰ ডায়েৰিখনৰ কেইটামান পৃষ্ঠা পঢ়িবলৈ বুলি মেলি ল’লে—–

বিৰিণাই এনেকৈ ক’ব পাৰে বুলি মই সপোনতো ভবা নাছিলোঁ৷বিৰিণা আৰু মই এটা মাহৰ “মেছ চেক্ৰেটেৰী” হৈছিলোঁ৷আমি মেছৰ বজাৰ কৰিবলৈ গ’লে বজাৰ কৰি উঠি চাহ-মিঠাই খাইছিলোঁ মেছৰ টকাৰেই৷মেছ চেক্ৰেটেৰীৰ সেই সুবিধাকণ আছে বুলিয়েই মই ভাবিছিলোঁ সেয়ে সমজুৱা টকাৰে চাহ-মিঠাই খাই মোৰ বিশেষ অপৰাধবোধ হোৱা নাছিল কিন্তু তাই মোক এদিন ক’লে –

“প্ৰাপ্তি, মেছৰ টকাৰে ঘৰৰ মানুহৰ বাবে কাপোৰৰ বজাৰ কৰোঁ ব’লা৷”

বিৰিণাৰ কথাত মোৰ চকু কঁপালত উঠিল,মই প্ৰতিবাদ কৰিলোঁ—

“কৃষ্ণ প্ৰভু, এনে কথা মোৰ আগত নক’বা”

“প্ৰাপ্তি,তুমি তেনেই আকৰীজনীয়েই হৈ আছা৷তুমি নাজানা, কিমান ছোৱালীয়ে মেছৰ টকা মাৰি মাকলৈ শাৰী,ভনীয়েকলৈ চুৰিডাৰ পিচ লৈ যায়!”

বিৰিণাৰ কথাত মোৰ খং উঠি আহিল,মই ক’লো—

“মই তেনে নিকৃষ্ট কাম কৰিব নোৱাৰোঁ!!”

খঙতে বিৰিণাক বজাৰৰ মাজতে এৰি মই হোষ্টেললৈ উভতি আহিলোঁ৷প্ৰিয়াহঁতক বিৰিণাই মোক কোৱা কথাখিনি ক’লোহি ৷প্ৰিয়াই মোক ক’লে—

“জানানে, তাই তোমাৰ বিষয়ে বহুত কিবাকিবি কৈ থৈছে,তুমি বেয়া পাবা বুলি ইমানদিনে কোৱা নাছিলোঁ—তুমি বোলে মেছৰ বজাৰ কৰিবলৈ গ’লে অনবৰতে মেছৰ টকাৰে খাওঁ খাওঁ কৰি থাকা”

বিৰিণাই মোৰ বিষয়ে ইমান বেয়াকৈ লগোৱা শুনি মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল৷যেন তেন মেছৰ বাকী দিনবোৰ পাৰ হ’বলৈ দিলোঁ মই৷বিৰিণাৰ লগত মাত-বোলো বন্ধ কৰিলোঁ মই৷মোৰ এনে আচৰণত এদিন বিৰিণাই মোৰ ওচৰত ক্ষমা খুজিলে –মই বিৰিণাক ক্ষমা কৰি দিলোঁ আৰু হৃদয়ত লগা আঘাতখিনি পাহৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ৷

মোৰ হোষ্টেল জীৱনত বিৰিণাকেই আটাইতকৈ আচৰিত যেন লাগে৷

সিদিনা বিৰিণাই ফোনত কাৰোবাক কৈ থকা শুনিলোঁ – “আজিৰ পৰা তোমাৰ স’তে মোৰ সম্বন্ধ শেষ, মোলৈ আৰু ফোন নকৰিবা৷” কৰিডৰত লগ পাই মই বিৰিণাক সুধিলোঁ – “তই কাক ইমান দম দিলি অ’ বিৰিণা?” বিৰিণাই হাঁহি হাঁহি ক’লে – “প্ৰাঞ্জলক..তাক সলাবৰ হ’ল আৰু বুজিছ’?ব’ৰ লাগিছে মানুহটো মোৰ”!বিৰিণাৰ কথাত বিশেষ আচৰিত নহ’লো মই৷সকলোৱে জানে, তাই এনেকুৱাই৷দিল্লীত চাকৰি কৰি থকা প্ৰাঞ্জল দা লৈহে বেয়া লাগিল!বেচেৰা প্ৰাঞ্জল দা, অলপ দিনৰ আগতে বিৰিণালৈ চুৰিদাৰ পিচ, টেডি বিয়েৰ পঠাইছিলহে!

বিৰিণা বাৰু কিয় এনেকুৱা? সপোন ভাঙি ভাল পায়!!

০০০০০০০০০০০

কলেজৰ ক্লাছবোৰ পুৰাদমে হৈছিল৷ তৃতীয় বৰ্ষ হোৱাৰ বাবে আমি পঢ়াত আগতকৈ বেছি গুৰুত্ব দিব লগা হৈছিল৷কলেজৰ শিক্ষাগুৰুসকলে লোৱা ক্লাছবোৰলৈ আজিও ৰিণি ৰিণি মনত পৰে৷চেমিনাৰৰ বাবে প্ৰস্তুতি হোৱা দিনবোৰ, লেবৰ ভাইভাৰ সময়কণ – কি যে ভয় লগা সময় আছিল সেইয়া!লেবৰ ভাইভা শেষ হ’লে সাগৰ সাঁতুৰি পাৰ হোৱা যেন লাগিছিল মোৰ!

হোষ্টেললৈ নতুন ছোৱালী আহিছিল৷এজনী মৰম লগা পৰীৰ দৰে ভন্টী এজনীও আমাৰ ৰূমমেট হৈছিল৷আমাৰ সময়ৰ ৰেগিংবোৰ নাইকীয়া হৈছিলগৈ৷নৱাগতা সকলৰ পৰিচয় পৰ্বতে সকলো সামৰনি পৰিছিল৷হোষ্টেলৰ চিনিয়ৰ আৱাসী হিচাপে নতুনকৈ অহা ল’ৰা-ছোৱালীবোৰক কেচুৱা কেচুৱা লাগিছিল মোৰ৷মনত পৰিছিল জয়া বাইদেউহঁতলৈ৷ জয়া বাইদেৱে যে আজিও মোক ফোনত “কিড” বুলিয়েই মাতে৷

বৃত্তৰ দৰে ঘূৰি আছিল জীৱন!এই জীৱনৰ মাজতে ঘটি যোৱা দুই এক ঘটনাই হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ অভিজ্ঞতাৰ ভঁৰাল চহকী কৰিছিল৷

সেইদিনা নাজমা বাইদেউক সকলোৱে ঘেৰি আছিল আৰু তেওঁলৈ প্ৰশ্নবান নিক্ষেপ কৰা হৈছিল—

“আপুনি চুৰ কৰিছে বুলি স্বীকাৰ কৰিব লাগিব!!”

নাজমা বাৰ উত্তৰ—

“মই চুৰ নকৰিলে কেনেকৈ স্বীকাৰ কৰিম?মোক চোৰ সজোৱা হৈছে!!”

“নহয় আপুনিয়েই চুৰ কৰিছে”

“নাই কৰা”

—এনেকৈ এঘন্টা পাৰ হ’ল তথাপি নাজমা বাই স্বীকাৰ নকৰিলে তাই চুৰ কৰিছে বুলি!!

আচলতে সেইদিনা নাজমা বাৰ ৰূমমেট আৰ্চীৰ আঠহাজাৰ টকা হেৰাইছিল৷কথাটো গধূলি প্ৰাৰ্থনা কৰা সময়ত সকলোকে জনোৱাত সকলো কোঠাৰে ভি.আই.পিৰ তালাচী চলোৱাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হৈছিল৷যেতিয়া নাজমা বাৰ ভি.আই.পি খোলাৰ পাল আহিল তেতিয়া নাজমা বাই তাইৰ ভি.আই.পিৰ ছাবি বয়ফ্ৰেণ্ডৰ হাততহে থাকে বুলি জনালে৷শেষত হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰে ভি.আই.পিৰ বেলেগ বেলেগ ছাবি লৈ খুলিবলৈ চেষ্টা কৰোঁতে ভি.আই.পিটো খোল খাই গ’ল আৰু আৰ্চীৰ আঠহাজাৰ টকাখিনি ওলাই পৰাৰ উপৰিও আনগৰাকী ৰূমমেটে পিন্ধা কেইযোৰমান চুৰিডাৰ পিচো ওলাল৷নাজমা বাই তেনেকৈ ধৰা পৰি যোৱাত তাই সজোৰে প্ৰতিবাদ কৰিলে যে তাইক চোৰ সজোৱা হৈছে – এইবোৰ সকলো ৰূমমেট সকলৰ ফন্দি৷কোনোপধ্যে নিজে কৰিছোঁ বুলি তাই স্বীকাৰ নকৰিলে৷

আচলতে নাজমা বাৰ যে চোৰ স্বভাৱ আছে সেইটো হোষ্টেলত “অপেন চিক্ৰেট” আছিল৷নাজমা বাই কেৱল এইবোৰেই চুৰ কৰা নাছিল, ইটো সিটো ৰূমৰ পৰা কফি কাপ, ফণি, পাউডাৰ আদিও চুৰ কৰিছিল৷পিছত সকলোৱে বুজি পাইছিল যে নাজমা বাৰ এই চোৰ স্বভাৱটো মানসিক সমস্যাৰ অন্তৰ্গত যাক ডাক্তৰী ভাষাত ক্লেপট’মেনিয়া বুলি কোৱা হয়৷

০০০০০০০০০০০০০০০০০

“ভেলেন্টাইন ডে”ৰ দিনা মই নিবিড়ৰ পৰা এখন চিঠি পাইছিলোঁ৷মই চিঠিখন প্ৰিয়াৰ যোগেৰে পাইছিলোঁ৷ এইবাৰ এইকথা জনাবলৈ মোৰ মৰমৰ জয়া বাইদেউ নাছিল৷প্ৰিয়াই মোক নিবিড়ৰ পক্ষত কৈছিল আৰু চিঠিখন পঢ়ি চাবলৈ অনুৰোধ কৰিছিল৷

মই ভয়ে ভয়ে কৌতুহলেৰে মেলি চাইছিলোঁ চিঠিখন৷চিঠিখন খুলি চায়েই অবাক হৈ ৰৈ গৈছিলোঁ মই!ইমান সুন্দৰ আখৰ!!যেন মুকুতা-মণি!!তাৰ চকু দুটাৰ দৰেই ধুনীয়া তাৰ আখৰবোৰো!কি লিখিছিল নিবিড়ে? ভালপোৱাৰ কথা!!এৰা, ভালপোৱাৰ কথাই লিখিছিল সি!চিঠিখন পঢ়ি সেইদিনা ৰাতি মই জোনৰ জোনাকলৈ চাই ৰৈছিলোঁ৷মনৰ চেতাৰখন যেন বাজিছিল!এক স্নিগ্ধ কোমল সুবাসে চুই গৈছিল মোক!

মই ভাবি ৰৈছিলোঁ –মানুহ এনেকৈয়ে প্ৰেমত পৰে নেকি? মোৰ সপোনৰ ৰাজকুমাৰ এইজনেই নে যাক মই বছৰ ধৰি মনৰ গহণত লুকুৱাই ৰাখিছোঁ?এইজনেই নে সেইজন পুৰুষ যাৰ স’তে মই বিয়াত বহিম!!

সেইদিনা এটি উজাগৰী ৰাতি পাৰ কৰিছিলোঁ মই!কিমান যে কথা ভবা নাছিলোঁ!জীৱনৰ কথা!! নিবিড়ৰ কথা!!

০০০০০০০০০০০০০

পিছদিনা দেওবাৰ আছিল৷নিবিড় আহিছিল মোক লগ কৰিবলৈ৷গেইটৰ মুখতে ৰৈ আছিল সি!মই প্ৰিয়াক লৈ তাৰ ওচৰলৈ গৈছিলোঁ৷কিবা এক লাজত ৰঙা-চিঙা পৰিছিলোঁ মই৷প্ৰিয়াই বাহানা উলিয়াই নিবিড়ৰ লগত কথা পাতিবলৈ মোক সুবিধা কৰি দিছিল৷সি মোক সুধিছিল –

:কালি চিঠিখন পাই তুমি কিবা ভাবিলানে?

মই কৈছিলোঁ—

:মই মা-দেউতাৰ সমৰ্থনতহে বিয়া সোমাম৷মা-দেউতাৰ পছন্দক মই অগ্ৰাধিকাৰ দিম৷মা-দেউতাৰ সিদ্ধান্তই মোৰো সিদ্ধান্ত হ’ব৷

:অ’কে, মই তোমাৰ মনৰ কথা জানিলোঁ৷তথাপি কওঁ-তুমি মোৰেই কইনা হ’বা মানে মই তোমাকেই বিয়া পাতিম – নিবিড়ে কৈছিল

:মই মৌন হৈ আছিলোঁ

নিবিড়ে মোৰ পৰা বিদায় লৈ গুছি গৈছিল কিন্তু এৰি থৈ গৈছিল যেন সুবাসিত সময়!!প্ৰিয়াই আহি মোক জোৰকৈ চিকুটি দিয়াত হে সম্বিত ঘূৰাই পাইছিলোঁ৷

:ব’ল, এতিয়া গা ধুব লাগে

প্ৰিয়াই মোক টানি নিয়াদি হোষ্টেললৈ লৈ গৈছিল আৰু মণিমালাহঁতক চিঞৰি মাতিছিল,তাৰপিছত মোৰ ওপৰত বাল্টিয়ে বাল্টিয়ে পানী ঢালিছিল সিহঁতে ফূৰ্তিতে!!মই চিঞৰিছিলোঁ—মই এতিয়াও নিবিড়ক “য়েছ” বুলি কোৱা নাই, কিন্তু সিহঁতে মোৰ কথা নুশুনিলে!!নিবিড়ৰ নামত জুৰুলি-জুপুৰিকৈ গা ধুব লগা হৈছিল মই!!

০০০০০০০০০০০০০০

কলেজীয়া জীৱনত কোনোদিন প্ৰেমত নপৰোঁ বুলি ভবা মই প্ৰাপ্তিয়ে নিবিড়ৰ প্ৰেমত পৰিছিলোঁ৷নিবিড়ে মোলৈ লেণ্ডলাইনত ফোন কৰিছিল৷সদায় ফোন কৰাৰ শেষত সি মোক কৈছিল –“এক মিনিট ৰ’বা”, মই ৰৈছিলোঁ, সি মাথোঁ হাঁহিছিল আৰু ফোনটো কাটি দিছিল৷

সি বাৰু কিয় কয় “এক মিনিট ৰ’বা”, মই ভাবি পোৱা নাছিলোঁ৷

সি মোক এদিন তথাকথিত “ডেটিঙ”ত লগ ধৰিছিল৷সেইদিনা মই ডেটিঙত যাবলৈ ৰেডি হ’বলৈ লৈ নাৰ্ভাছ কৰিছিলোঁ৷কলগেটেৰে নিজৰ দাঁতকেইটা কিমানবাৰ যে মজা নাছিলোঁ এনেয়ে, কমলা ৰঙৰ চুৰিডাৰযোৰ পিন্ধি আইনাৰ আগত ৰৈছিলোঁ বহুত সময়, ভাবিছিলোঁ বাৰে বাৰে–“মোক বাৰু ধুনীয়া দেখাইছেনে?”

নিবিড়ে আকাশ নীলা ছাৰ্ট এটা পিন্ধিছিল৷পাৰ্ফিউমৰ মৃদু গোন্ধ এটা আহি নাকত লাগিছিলহি মোৰ!

: “ক’ত যাবা?” – নিবিড়ে সুধিছিল মোক

: “তুমি যলৈকে নিয়া তালৈকে যাম”

মোৰ কথা শুনি সি হাঁহিছিল৷

সেইদিনা আমি উডলেণ্ড গৈছিলোঁ……..

এনেকৈয়ে মাজে মাজে নিবিড় আৰু মই ফুৰিছিলোঁ৷প্ৰায়ে গধূলি “লেইক”ৰ পাৰত বহিছিলোঁ৷নিবিড়ৰ নিবিড় সান্নিধ্যৰে উন্মনা হৈছিলোঁ মই৷এৰা, দেউতাৰ পিছতেই নিবিড়েই যেন হৈ পৰিছিল মোৰ প্ৰিয় পুৰুষ৷

হোষ্টেললৈ আহি পঢ়া টেবুলত বহি মাজে মাজে নিবিড়ৰ কথাই ভাবি ৰৈছিলোঁ৷নিবিড়ে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ কাহিনী কৈ মোক হহুঁৱাইছিল৷এদিন সি তাৰ লগৰ ধৰ্মজিতৰ কথা কৈছিল৷ ধৰ্মজিতে এইখন কলেজলৈ পঢ়িবলৈ অহাৰ আগতে এজনী ছোৱালীক টিউচন কৰিছিল৷ লাহে লাহে সি সেই ছোৱালীজনীৰ প্ৰেমত পৰিল আৰু ছোৱালীজনীও তাৰ প্ৰেমত পৰিল৷কলেজলৈ পঢ়িবলৈ অহাৰ পিছত সি নিয়মীয়াকৈ দুখন চিঠি লিখা কৰিলে – এখন তাৰ প্ৰেয়সীলৈ আৰু এখন ছোৱালীজনীৰ মাকলৈ৷এদিন ভুলবশত: তাৰ প্ৰেয়সীৰ চিঠিখন প্ৰেয়সীৰ মাকলৈ দিয়া চিঠিখনৰ খামত সোমাল য’ত সি তাৰ প্ৰেয়সীক “দেহা” বুলি সম্বোধন কৰিছিল৷প্ৰেয়সীৰ মাকে তাৰ চিঠিখন পাই ধৰ্মজিতৰ প্ৰেম বাহিৰ কৰিলে৷

এবাৰ এজনী অচিন ছোৱালী আহি তাৰ বন্ধু বিকাশক ভাল পাওঁ বুলি কৈ বিকাশৰ কোঠাত গোটেই দিনটো বহি ৰৈছিল আৰু সেইদিনা বিকাশ পলাই আছিল ছোৱালী জনীৰ পৰা৷পিছত হোষ্টেল চুপাৰে বুজাই বঢ়াই ছোৱালীজনীক হোষ্টেলৰ পৰা পঠাব লগা হৈছিল৷ ■■

← ৰাতিৰ শেষ প্ৰহৰৰ কবিতা – পৰী পাৰবীন

কুচিয়া মাছৰ জ্বাল – পূৰৱী বৰদলৈ →

You May Also Like

অন্য এক পৃথিৱী (১৫) – মাধুৰীমা ঘৰফলীয়া

December 17, 2017 0

বৃন্দাবনৰ প্ৰেম (১০) – কংস বধ- প্ৰতিম প্ৰতাপ বৰুৱা

August 14, 2012 0

আঠ ধুৰন্ধৰৰ কাণ্ড :: ছাত্ৰাবাসৰ এডোখৰ (১৮) (- দিগন্ত যাদৱ শৰ্মা)

June 14, 2014 0

Subscribe

Login

Notify of

new follow-up comments new replies to my comments

Label

Name*

Email*

Website

Δ

Label

Name*

Email*

Website

Δ

0 Comments

Inline Feedbacks

View all comments

অন্যান্য শিতান

অসমীয়া লিখন সঁজুলি

সাহিত্যৰ এপ

দেশে-বিদেশে

গ্ৰন্থ আলোচনা

আখল